1928ko maiatzaren 20an FC Barcelonaren aurkako Kopako finala jokatu genuen Santanderren. Bertara iristeko bidea luzea izan zen, lehenik eskualdeko txapelketan sailkapena lortuz, ondoren kataluniarren aurka jada jokatu genuen ligaxka, Bartzelonan 4 eta 1 eroriz eta Atotxan 5 gol 4 lortuz. Ondoren, final-laurdenak Celtarekin eta, azkenik, Valentziaren aurkako finalerdiak.
Finalari begira ikusmin handia zegoen, eta zalditegi ugari Santanderrera joan ziren auto partikularretan eta bereziki partidarako prestatutako tren eta autobusetan.
16: 30ean, eguraldi txarra egin arren, eta Pedro Vallana bizkaitarraren aginduetara, taldeek hamaikako hauek aurkeztu zituzten:
Reala: Izaguirre, Zaldua, Arrillaga. Amadeo, Marculeta, Trino, P. Bienzobas, Mariscal, Cholin, Kiriki eta Yurrita.
FC Barcelona: Plattko, Walter, Mas, Guzman, Castillo, Carulla, Piera, Sastre, Samitier, Arocha eta Parera.
Lehen zatia bartzelonarren nagusitasun txiki batekin nahiko parekatua egon zen eta, 35. minutuan, Cholin gola sartzera doa, baina Plattkok saihestu egiten du bere oinetara jauzi eginez eta buruan kolpe handi bat jasoz, Arocha atezaina zelaitik erretiratzera behartuz. Handik gutxira Samitier ere berriro hasiko da lanean eta bera izango da Pieraren jokaldi bat aprobetxatuko duena kataluniarrak aurreratzeko. Realak erreakzionatu eta aukera ugari sortu ditu. Horietako baten emaitza da Mariscalen berdinketaren gola, Cholinen pasea. Arauzko denboraren amaierara iritsi eta luzapena hasten da. Une horretatik aurrera, Realak minuturik onenak izango ditu, Bartzelonaren aurkako partidaren jabe egingo baita, batzuetan araudiaren atarian. Luzapena bukatzeko bi minutu falta direnean Cholin area barruan erori da Walterren sarrera baten aurrean, baina epaileak ez du ezer adierazi.
120 minutuen amaierara gol bateko berdinketarekin iritsi eta Bartzelonak luzapen berri bat jokatu nahi ez duenez, bi taldeek hilaren 22an partida errepikatzea erabaki dute Escartinen arbitrajearekin.
Partidura bertaratutakoen artean Rafael Alberti poeta zegoen, Plattkoren kemenarekin hunkituta, oda ospetsu bat eskaini ziona. Gabriel Celaya Donostiko poeta ere bertan zen, "Kontraoda" batekin erantzungo zuena. Beraz, futbol lehiek bere alderdi poetikoa ere izan zuten.